Ζούμε σε εποχή που ακόμα και οι σοφοί σωπαίνουν. Κι όταν οι σοφοί σωπαίνουν, εμείς μόνο να φοβόμαστε μπορούμε. Είναι παράδοξο αλήθεια, τους καρπούς της, τόσο απλόχερα να μάς χαρίζει η φύση κι όμως να υπάρχουν σπίτια που πεινάνε… Την ίδια ώρα που όλα τα αγαθά της πλούσιας ελληνικής γης έχουν πέσει σ' έναν αδικαιολόγητο μαρασμό… Αν, ωστόσο, έστω και ελάχιστη λογική σκέψη είχε κάποτε καταφέρει να εισχωρήσει στα κελύφη των κρανίων, ανθρώπων που κυβέρνησαν τον τόπο, σήμερα όλα θα ήταν διαφορετικά.
Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις μας, όπως φαίνεται, πάτησαν επί σαθρού εδάφους. Γνωρίζουμε αφενός τι έκαναν, μα βλέπουμε πλέον και τι δεν έκαναν: Διότι δεν κυβέρνησαν. Επαναπαύθηκαν στον ξενόφερτο πλούτο, κι αυτοί κι οι ευνοούμενοί τους. Μεταλαμπαδεύοντας μάλιστα την απληστία τους στον απλό λαό, μη αποθαρρύνοντάς τον να ζητά, ή και να απαιτεί μερικές φορές, «θέσεις» και «βολέψεις»… Και κατάντησε στόχος ζωής για πολλούς, η πρόσληψή τους στο Δημόσιο…
Δεν κυβερνάς μια χώρα έτσι… Μια χώρα, όταν την αναλαμβάνεις, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείς, είναι να τής εξασφαλίσεις αυτάρκεια. Να δεις το «υλικό» σου, έμψυχο και άψυχο, και να το βάλεις να λειτουργήσει σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή η οποία θα παράγει αυτάρκεια. Οργανώνεις τους ανθρώπους σου (πολίτες), καλλιεργείς τη γη σου (αγροτική ανάπτυξη), παράγεις όσο το δυνατόν πιο πολλά εγχώρια τεχνολογικά προϊόντα (βιοτεχνίες-βιομηχανίες), αναπτύσσεις την ναυτιλία, τον τουρισμό σου, αξιοποιείς τα πολυπληθή νησιά σου, μεγαλώνεις τις πόλεις σου όχι εική και ως έτυχεν, μα λαμβάνοντας υπόψη την οικολογία και τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας…
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να φτιάξεις μια χώρα ισχυρή και αυτάρκη… Γι’ αυτό σε ψήφισε ο κόσμος. Όχι για να ζεις μες στη χλιδή, σαν σεΐχης. Όχι για να ευνοείς κάτω απ’ το τραπέζι μια φούχτα οικογένειες ευπόρων, που σε ανεβάζουν και σε κατεβάζουν κατά το δικό τους δοκούν. Τούτους τους μαθαίνεις να ψαρεύουν σε ακόμα βαθύτερα νερά! Δύσκολο στην αρχή, όμως ύστερα από λίγο καιρό θα σ’ ευγνωμονούν. Τους παίρνεις μαζί σου στα ταξίδια σου στη Ρωσία, στην Αμερική. Τους κάνεις μέχρι και αστροναύτες. Εκείνοι εγκαθιστούν τους δορυφόρους τους με τα Σογιούζ και τα Εντέβορ κι εσύ ανοίγεις την πόρτα για νέες μορφές τηλεπικοινωνίας μέσα και έξω απ’ την Ελλάδα. Δυναμώνεις τα ναυπηγεία σου, τα κάνεις ανταγωνιστικότερα κι απ’ της Κορέας κι ο Βγενόπουλος (για παράδειγμα) προτιμά τα δικά σου ναυπηγεία πλέον. Κι ο Ρώσος Βγενόπουλος, κι ο Αμερικανός Βγενόπουλος επίσης…
Σχεδιάζεις καλύτερα τις πόλεις σου. Ενθαρρύνεις την τοπική αυτοδιοίκηση δίνοντάς της σαφείς κατευθύνσεις προς μια πιο ανθρώπινη μορφή κατοικιών. Αντιμετωπίζεις την τοπική αυτοδιοίκηση με σύστημα ανταμοιβών και επιβραβεύσεων. Το συμφέρον της θα είναι να οδηγήσει τα πράγματα εκεί που θέλεις. Εκεί που πρέπει. Ηλιακές κυψέλες στα σπίτια για οικιακή παραγωγή ηλεκτρισμού μειώνοντας τους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η. Ανεμογεννήτριες στα νησιά που πλήττονται από ανέμους. Φτιάχνεις την πληγή, ευλογία. Τον άνεμο τον κάνεις σύμμαχο. Τον ήλιο σύμμαχο. Τη θάλασσα σύμμαχο. Κι η τοπική αυτοδιοίκηση έχει λαμβάνειν στο τέλος, όχι ασφαλώς από σένα, μα απ’ το γενικότερο καλό…
Και δεν ζεις με δανεικά… Αποπληρώνεις τα χρέη σου όσο πιο γρήγορα μπορείς και με όποιο κόστος και δεν ξαναδανείζεσαι. Διαθέτεις τις ανεκμετάλλευτες εκτάσεις και τα ακίνητα προς εκποίηση, διαθέτεις και τους τρόπους, γιατί δεν το κάνεις; Κοίτα ποιοι σε δανείζουν! Οι ξένοι που έχουν άμεσο συμφέρον από σένα. Και ιδού τώρα, που ζητούν τα δανεικά τους! Και κάτι ακόμα: Δεν σταματάς να καλλιεργείς το βαμβάκι σου (παράδειγμα), επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση σού βάζει τέτοιον όρο. Συνεχίζεις να καλλιεργείς το βαμβάκι σου κι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πρόβλημα, εσύ το πουλάς στους Άραβες (παράδειγμα). Και παίρνεις πετρέλαιο. Και παίρνεις πετροδόλαρα. Και φέρνεις και επενδυτές στη χώρα σου στο τέλος. Σε χαλάει δηλαδή ένα Ντουμπάι; Αλήθεια, σε χαλάει;
Και ποιος κυβέρνησε έτσι; Ποιος τα έκανε όλα τα παραπάνω; Είχαμε λοιπόν ποτέ άξιο ηγέτη σε τούτη την κώχη της γης; Μια μικρή απειροελάχιστη κώχη γης, που άδικα απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα με την (επαπειλούμενη) χρεωκοπία της. Ενώ θα έπρεπε να απασχολεί την παγκόσμια κοινότητα για εντελώς το αντίθετο. Και να αποτελεί παράδειγμα. Να μην ψάχνονται τώρα για νέα μοντέλα πολιτικής, μα να λένε: «Να γίνουμε κι εμείς σαν την Ελλάδα»…
Θα τα καταφέρει, άραγε, όλα αυτά ο Γιώργος Παπανδρέου; Τον στηρίζουμε ακόμα… Γιώργο, πάμε γερά! Κάτσε κάτω απ’ την μπάρα!...
Greek Expresssssssssssssssss
0 Comments:
