Greek Express

Χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία του Μπουένος Άιρες για να τιμήσουν τον εκλιπόντα πρώην πρόεδρο της Αργεντινής Νέστορ Κίρσνερ και να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στη σύζυγό του, εν ενεργεία πρόεδρο Κριστίνα Φερνάντες.

Ο 60χρονς Νέστορ Κίρσνερ, ο οποίος θήτευσε στο ανώτατο αξίωμα της χώρας του από το 2003 ως το 2007, απεβίωσε ξαφνικά προχθές, Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, από καρδιακή προσβολή. Όταν ανακοινώθηκε η είδηση του θανάτου του, ο προαύλιος χώρος μπροστά στο προεδρικό μέγαρο κατακλύστηκε αμέσως από συγκινημένα πλήθη τα οποία τον μετέτρεψαν σε αυτοσχέδιο βωμό, με λουλούδια, χειρόγραφα σημειώματα και εθνικές σημαίες.

Στελέχη κομμάτων και κινημάτων, πολιτικοί αντίπαλοι και φίλοι, νέοι και ηλικιωμένοι, εργάτες και μέλη της εργατικής τάξης συγκεντρώθηκαν για να εκφράσουν τη θλίψη τους. «Κριστίνα, δύναμη» και «Τώρα, πιο Αργεντίνος από ποτέ», έγραφαν τα πανό έξω από το προεδρικό μέγαρο. «Ευχαριστούμε, Νέστορ, που έκανες την Αργεντινή να σταθεί ξανά στα πόδια της», διάβαζες στα περισσότερα σημειώματα.

Εκατοντάδες και τα επίσημα μηνύματα συλλυπητηρίων που έφθασαν στο Μπουένος Άιρες. Μηνύματα συλλυπητηρίων από ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, αλλά και από πάρα πολλές άλλες χώρες υπογράμμισαν την αδόκητη απώλεια και μετέφεραν το πλέον θερμό κύμα συμπαράστασης όλου του κόσμου προς τον λαό της Αργεντινής.

Οι πρόεδροι της Βραζιλίας, Λουίς Ινάσιου Λούλα ντα Σίλβα, της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, της Χιλής Σεμπαστιάν Πινιέρα, της Ουρουγουάης Χοσέ Μουχίκα, της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος, της Παραγουάης Φερνάνδο Λούγο και του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα παρέστησαν χθες στο Μπουένος Άιρες στην κηδεία. Η κηδεία έγινε υπό καταρρακτώδη βροχή, αυτό όμως δεν εμπόδισε μια απίστευτη λαοθάλασσα να συμμετάσχει, με τον ίδιο παλμό του 1952, όταν η Αργεντινή θρήνησε το χαμό της Εβίτα Περόν.

Τη συμβολή του Κίρτσνερ στην εξέλιξη της Αργεντινής εξήρε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, ενώ ο Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Ροδρίγκες Θαπατέρο ανέφερε ότι «συγκινήθηκε βαθιά» από το θάνατό του, σε μήνυμά του προς την «αγαπητή πρόεδρο και φίλη Κριστίνα».

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν χαρακτήρισε τον εκλιπόντα «φίλο των Ηνωμένων Εθνών» που πάντοτε πίστευε στην πολυμερή συνεργασία, ενώ ο διευθυντής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν εξήρε τον τρόπο που αντιμετώπισε την οικονομική κρίση στη χώρα του (παρόλο που εκείνο τον καιρό το ΔΝΤ έβαζε εμπόδια στα σχέδιά του). Ο Κίρσνερ κατάφερε να μειώσει δραστικά το βάρος του χρέους, να αποφύγει την περαιτέρω αποδιάρθρωση της αργεντίνικης οικονομίας και να την επαναφέρει σε τροχιά ανάπτυξης μετά την κρίση του 2001.

«Ο ισχυρός άνδρας της Αργεντινής»

Ο Κίρτσνερ, γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1950 στο Ρίο Γαγέγος, στην επαρχία Σάντα Κρους, στη νότια Αργεντινή. Σπούδασε νομικές επιστήμες, και είχε διατελέσει κυβερνήτης για δώδεκα χρόνια στην πλούσια αυτή σε πετρέλαιο επαρχία.

Το 2003 κέρδισε τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών της Αργεντινής, έναντι του πρώην προέδρου Κάρλος Μένεμ, ο οποίος απέσυρε την υποψηφιότητά του πριν από τον δεύτερο γύρο, και ο Κίρτσνερ ορκίστηκε πρόεδρος.

Ως επικεφαλής της χώρας, ο Νέστορ Κίρτσνερ επωφελήθηκε της εκτίναξης των εξαγωγών των αγροτικών προϊόντων για την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας του, η οποία είχε πληγεί από την χειρότερη κρίση στην ιστορία της το 2001-2002.

Το 2005, ο Κίρτσνερ διαπραγματεύτηκε επίσης τα τρία τέταρτα του ιδιωτικού χρέους της χώρας, το οποίο πλησίαζε τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια και ρύθμισε τους λογαριασμούς της με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (9,5 δισεκατομμύρια δολάρια), το οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για την κρίση.

Η προεδρία του σηματοδοτήθηκε επίσης από το άνοιγμα εκ νέου των υποθέσεων εγκληματιών της δικτατορίας, η οποία άφησε πίσω της 30.000 αγνοούμενους, σύμφωνα με τις οργανώσεις υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ του 1976 και του 1983.

Παρά τη μεγάλη δημοτικότητά του, η οποία έφτανε στο 60%, ο Κίρτσνερ δεν θέλησε να είναι υποψήφιος το 2007 για να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της συζύγου του Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρτσνερ, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Μάξιμο (32 ετών) και την Φλορένσια (19 ετών).

Η σημασία της οικονομικής πολιτικής του Κίρτσνερ για εμάς τους Έλληνες

Ο Νέστορ Κίρτσνερ ήταν ο πολιτικός που δεν δίστασε να τα βάλει με τους Αμερικανούς και με το ΔΝΤ. Που τόλμησε να προχωρήσει στην πιο μεγάλη υποτίμηση του εθνικού νομίσματος της Αργεντινής στην ιστορία. Αγνόησε τα μέτρα που τού πρότειναν οι ξένοι και τόνωσε την οικονομία της χώρας του χρησιμοποιώντας ως κινητήριο άξονα την εβρισκόμενη σε μαρασμό τότε αγροτική εκμετάλλευση. Αρνήθηκε σθεναρά τις προτεινόμενες καλλιέργειες συγκεκριμένων προϊόντων και με φιλελεύθερο σύστημα οδήγησε τον αγροτικό κόσμο της Αργεντινής σε μεγάλη ευμάρεια.

Ο Νέστορ Κίρτσνερ προβαλλόταν για πολύ καιρό ως το "κακό παιδί" τον Αμερικανών, ως ο "εκβιαστής του ΔΝΤ", αλλά τελικά το ΔΝΤ ήταν αυτό που υποχώρησε και δέχτηκε τις προτάσεις του, όταν κατάλαβε ότι ή θα έπρεπε να δεχτεί ή αλλιώς δεν θα έπαιρνε ούτε δεκάρα τσακιστή από την "πτωχευμένη" Αργεντινή. Πτώχευσε ο Κίρτσνερ ελεγχόμενα την Αργεντινή του και έβγαλε τους πολίτες του από τη φτώχια και την ανεργία (η οποία είχε ανέλθει στο 20% του συνολικού πληθυσμού).

Αυτά, προς γνώση και συμμόρφωση ημών... Και προς απάντηση στους στυγνούς εκβιασμούς κάποιου θρασύδειλου και ανίκανου πολιτικού μας... Επιτέλους, πια!...

Greek Expresssssssssssssssss

Γράφει ο Νίκος Μπατσικανής, συγγραφέας-ποιητής

Η ελληνική τραγωδία [«μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας», (Αριστοτέλης): αναπαράσταση πράξης σημαντικής και ολοκληρωμένης] επαναλαμβάνεται, συνεχώς, τα τελευταία χρόνια (φωτιές καλοκαιριού 2007, γεγονότα Δεκεμβρίου 2008, οικονομική κρίση) στην πατρίδα μου.

«Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (Eugene O’Nell). Το πένθος ταιριάζει στην Ελλάδα. Δάκρυα για την Ηλέκτρα - Ελλάδα, μα τα δάκρυα πρέπει να χυθούν για όλους μας: την ελληνική κοινωνία τού «ωχ-αδελφισμού» και της αδιαφορίας.

Σπασμένος κοινωνικός ιστός, διαβρωμένοι παράγοντες, μα και πολλά άτομα, κλονισμένη Οικονομία, σκάνδαλα, ανεργία, μίζες κ.ά. συνθέτουν το φοβερό σκηνικό, πάνω στο οποίο παίζεται το δράμα ενός Έθνους με μεγάλες αρετές, που, όμως, δεν τις αναδεικνύει εδώ και χρόνια. Θύτες και θύματα, μαζί, οι Έλληνες, χωρίς να έχουμε, καν, συνειδητοποιήσει, «πώς;» φτάσαμε ως εδώ. Μάλιστα, όσους είχαν υψώσει φωνή απόγνωσης, πριν, τους είχαν αποκαλέσει «Κασσάνδρες», καθώς δεν έβλέπαν την επερχόμενη καταστροφή και το αναμενόμενο ξέσπασμα.

Όμως, τίποτα τυχαίο στην πανέμορφη, αλλά δύσμοιρη χώρα μας, η οποία γέννησε τον υψηλότερο πολιτισμό τής Ανθρωπότητας, αλλά, χρόνια τώρα, ο Πολιτισμός δεν αφορά, ούτε απευθύνεται στους πολλούς, ενώ λείπει η στοιχειώδης Αγωγή και Παιδεία.

…στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, αλλά η Δημοκρατία, σε αυτή, χρόνια τώρα, πάσχει…

…στη χώρα, στην οποία η Γλώσσα, μητέρα των μεγάλων Γλωσσών τής Οικουμένης (Αγγλικά, Ιταλικά, Γαλλικά κ.ά.), καταστράφηκε, χωρίς να αντιδράσει κανείς.

…στη χώρα, η οποία μέσα λέγεται Ελλάδα, μα έξω Greece, Grecia, Griecheland..., ενώ δε δεχόμαστε διπλή ονομασία για τα Σκόπια, έχοντας, όμως, αυτοκαταργήσει, ήδη, έτσι, τα επιχειρήματά μας στους ξένους.

Τίποτα τυχαίο στη χώρα όπου οι Πνευματικοί Άνθρωποι δεν έχουν φωνή, δεν υπάρχει Κράτος Δικαίου, μα και λείπει η εμπιστοσύνη τού κόσμου στο Νόμο και στις Αρχές…

…στη χώρα τής μίζας, των σκανδάλων, των «δικών μας παιδιών», της έλλειψης αξιοκρατίας και των «μικρούτσικων», αλλά και όπου «το φακελάκι» έχει διαβρώσει τους πάντες και τα πάντα, ενώ το βόλεμα των «ημετέρων» φτάνει, ακόμα και μέχρι την επιλογή οδοκαθαριστών σε Δήμους, προκειμένου να συντηρηθούν οι πελατειακές σχέσεις (τροφή για όλους μας).

Τίποτα τυχαίο στη χώρα όπου το Κράτος παρανομεί, νομιμοποιώντας τα αυθαίρετα σε ακρογιαλιές, βουνά και πλαγιές, προς άγρα(ν) ψήφων, μα και οι πόλεις της δεν έχουν λεωφόρους και ανδριάντες: Κάλλας, Πυθαγόρα, Ευκλείδη, Αρχιμήδη, Πλάτωνα, Χατζιδάκι, Παπανικολάου, Μητρόπουλου… Σε ποιο κεντρικό σημείο, της Αθήνας, υπάρχει ο ανδριάντας του εθνικού μας ποιητή, Διονυσίου Σολωμού; Κι αφού δεν υπάρχει, ποια πρότυπα (εκτός από τους σταρ που φτιάχνουν τα media) έχει ο νέος, ώστε να «ακουμπάει σε αυτά» και να μην καταστρέφει; Ποια είναι η ταυτότητα της σύγχρονης Ελλάδας;

Το νέο μας αεροδρόμιο (πύλη τής χώρας από το εξωτερικό) ονομάστηκε Ελευθέριος Βενιζέλος, αντί Δαιδάλου και Ικάρου, ώστε να διαιωνίζεται η Ιστορία μας, και να ξαναφτιάξουμε τη χαμένη μας ταυτότητα, δεδομένου πως πρώτοι οι Έλληνες πέταξαν στους αιθέρες, όπως και πολλά άλλα έκαναν ή ανακάλυψαν πρώτοι. Σε άλλες χώρες, στις κεντρικές λεωφόρους και στους κρατικούς αερολιμένες τούς δίνουν ονόματα, όπως: Michael Angelo και Leonardo da Vinci στην Ιταλία, Shopin και Maria Curie, στην Πολωνία κ.ο.κ.

Η χώρα τού Φωτός και του Πολιτισμού προβάλει, σήμερα, μικρά και ασήμαντα, όπως τα ξενόφερτα reality, και η μουσική της Γιουροβίζιον (Eurovision), που έχει υπό την «αιγίδα του» το μεγάλο κρατικό μας κανάλι. Όμως, αυτή είναι η μουσική των Ελλήνων; Θεσμοθέτησε η Κρατική Τηλεόραση ένα μεγάλο Ευρωπαϊκό ή διεθνή διαγωνισμό με σύγχρονη, μεν, μουσική, που να στηρίζεται στην παράδοση, δε; Ποιον μεγάλο δημιουργό ή πνευματικό άνθρωπο προβάλουν τα κανάλια; Μήπως τους αγνοούν επίτηδες; Τι φταίει και υπάρχουν τέτοια προβλήματα στη χώρα; Στην πατρίδα μας ξεχωρίζουν οι άριστοι, όπως παλιά, ή έχουν επικρατήσει οι μετριότητες; Πιστεύετε πως αυτό είναι άσχετο με τη σημερινή πραγματικότητα; Όχι, κατά τη γνώμη μου. Μέσα σε όλ’ αυτά, τραγική διαπίστωση: Απουσιάζουν οι φωτισμένοι Ηγέτες και τα μεγάλα «αναστήματα», σε όλες τις βαθμίδες τής ελληνικής ζωής. Δικός μας καθρέφτης είναι οι κρατούντες. Ας καθρεφτιστούμε, λοιπόν, σε αυτό το θολό είδωλο, που εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε, με όλες τις συνέπειες, σε όσα συμβαίνουν στη ζωή μας.

Η βία φέρνει βία, κι αυτά που είδαμε και ζήσαμε, τα τελευταία χρόνια, μάς έκαναν αγρίμια, και, συνεπώς, όλα είναι δυνατόν να συμβούν σε μια ζούγκλα που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε ή ανεχτήκαμε.

Νομίζω πως η χώρα μας διέρχεται μια περίοδο γενικής κρίσης και όχι μόνο στην Οικονομία. Κατά τη γνώμη μου, υπεύθυνοι είναι οι υψηλά ιστάμενοι, οι κρατούντες και η πολιτική που άσκησαν, αλλά όχι μόνο αυτοί. Αν και οι περισσότεροι Έλληνες είναι έντιμοι και άμοιροι των γεγονότων που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, πολλοί που συνετέλεσαν σε αυτήν, έστω κι αν δεν είχαμε διαφορετικές επιλογές όταν «χορεύαμε το(ν) χορό που μας έπαιζαν». Η αδικαιολόγητη έπαρση του Νεοέλληνα, μαζί με την παρακμή, εδώ και χρόνια, στη δημόσια ζωή, είχαν τα αποτελέσματά τους.

Όμως, τη μοίρα, αδέλφια μου, τη φτιάχνουμε μόνοι μας. Είχαμε καλό στημόνι, καλό αργαλειό, καλό νήμα. Θα έπρεπε και το χαλί να βγαίνει όμορφο. Η μεγάλη κληρονομιά που μας έδωσαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν αρκεί, όπως αποδείχτηκε.

Όσο κι αν είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από την Κρίση, εντοπίζοντας τις αιτίες τής κακοδαιμονίας μας, ας προσπαθήσουμε, όλοι μαζί, να βελτιώσουμε την κατάσταση, με όποιο κόστος. Η φυλή μας έχει μεγάλες Αρετές. Ας τις αναδείξουμε πάλι.

Greek Expresssssssssssssssss

Οργή λαού έχει ξεσπάσει από χθες στο ποιητικό μας ιστολόγιο Verse Monkey, με αφορμή την ανάρτηση της επιστολής ενός εξαίρετου ποιητή μας, του κου. Βασίλη Κομπορόζου, γνωστού στους λογοτεχνικούς κύκλους και με σημαντικά έργα στο ενεργητικό του. Πιο συγκεκριμένα, ο κος. Βασίλης Κομπορόζος θεώρησε σκόπιμο να αναφερθεί εν συντομία δια της εν λόγω επιστολής του στην πολιτική κατάσταση του τόπου μας εκφράζοντας θαρραλέα την προσωπική του άποψη και τον τιμούμε γι’ αυτό…

Το τι συνέβη όμως στη συνέχεια, είναι πραγματικά εκπληκτικό. Χείμαρρος τα σχόλια των αναγνωστών μας! Με απίστευτα επιχειρήματα, που πολλά εξ αυτών ούτε καν τα γνωρίζαμε! Σκάνδαλα, αδιαφορία των κρατούντων, μίζες, κομπίνες, διαφθορά!... Όλα τα γνωστά και τα άγνωστα της πολιτικής μας σκηνής και του θλιβερού της παρασκηνίου, αποκαλύπτονται μέσα στις λιγοστές αράδες του καθενός ανώνυμου ή επώνυμου σχολιαστή! Έτσι, θεωρήσαμε, αν μη τι άλλο, άκρως απαραίτητο να αναδημοσιεύσουμε εδώ στο Greek Express, χωρίς καμία λογοκρισία, ένα προς ένα όλα τα σχόλια που αναρτήθηκαν έως τις 14:00 μ.μ. της 20ης Οκτωβρίου 2010.


Ξεκινούμε παραθέτοντας το επίμαχο απόσπασμα από την επιστολή του κου. Βασίλη Κομπορόζου, όπως δημοσιεύτηκε στο Verse Monkey:

Σίγουρα κάτι έπρεπε να γίνει με την οικονομία και τη διαφθορά, έτσι που μας κατάντησαν τα δύο γνωστά κόμματα αλλά και εμείς οι ίδιοι, αλλά όχι και έτσι! Πολλοί ξένοι – μη υποταγμένοι οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι- συμφωνούν στο εξής το οποίο το προσυπογράφω δίχως κανένα δισταγμό: Μπορούσαμε να τα καταφέρουμε χωρίς το άγριο Δ.Ν.Τ. και το ληστρικό του μνημόνιο! Αλλά η κυβέρνηση υπάκουσε σε άλλους (όπως η περίφημη λέσχη Μπίλντερμπεργκ) οι οποίοι επιδιώκουν παγκόσμια φτώχια, παγκόσμιο πόλεμο και παγκόσμια κυριαρχία με ολική παρακολούθηση των πάντων! (Εδώ ταιριάζει το περίφημο 1984 του Orwell, το οποίο το είχα διαβάσει παλιά και είναι από τα αγαπημένα μου βιβλία). Έτσι φτάσαμε σε μια σχεδόν κατοχική κυβέρνηση με οικονομική αφαίμαξη.

Και να σκεφτεί κανείς, η Ρωσία και η Κίνα μας είχαν προτείνει δάνειο με 3% επιτόκιο μόνο κι εμείς αρνηθήκαμε. Και κάτι για τον πρωθυπουργό μας: Εγώ δεν είμαι διεφθαρμένος κι άλλωστε πιστεύω ακράδαντα πως υπάρχει Τριαδικός Θεός. Ούτε ο πατέρας μου σαν επιθεωρητής συνεταιρισμών σε τράπεζα χρηματίστηκε ποτέ... (By the way, πολύ ωραίος ο χαιρετισμός του Τσίπρα στον Παπανδρέου όταν ο τελευταίος γύρισε από το εξωτερικό).

…οι άνεμοι του Αιόλου, (ή το κουτί της Πανδώρας, πείτε τους όπως θέλετε), θα μπορούσαν να είναι το Δ.Ν.Τ. με το διαμερισματάκι του με θέα στην Ακρόπολη των 9000 ευρώ σε ενοίκιο/ μήνα!

Υ.Γ.: Συγγνώμη αν έθιξα τα πολιτικά πιστεύω κανενός, αλλά πρέπει κάποτε να μιλήσουμε για αυτά που συμβαίνουν και να πούμε τη γνώμη μας.

Βασίλης Κομπορόζος


Ακολουθούν παρακάτω τα σχόλια των αναγνωστών, με τη χρονολογική τους σειρά:

Ο/Η Ανώνυμος είπε... Αν και οι ποιητές είμαστε μπροστάρηδες αγωνιστές, θεωρώ λάθος να λέμε τις πολιτικές μας απόψεις σε ένα ποιητικό ιστολόγιο.


Ο/Η Ανώνυμος είπε... ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. ΣΥΜΦΩΝΩ. ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΕΓΩ:
ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΤΙΤΛΟ ΚΑΙ ΘΕΜΑ. ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟΨΕΙΣ ΘΑ ΤΙΣ ΕΞΕΘΕΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ Blog Ή ΕΝΤΥΠΟ.


Ο/Η Ανώνυμος είπε... Ο Τσίπρας διέλυσε το κόμμα που ψήφιζα 25 χρόνια και μιλάει αποπάνω. Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια.


Ο κος. Γιάννης Τριάντης είπε... Μέτρα, Μνημόνιο, ζόφος, ανασφάλεια και καμία ελπίδα. Τότε γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος; Γιατί οι απανωτές γενικές απεργίες θυμίζουν συντεταγμένες εκδηλώσεις ολιγάριθμων διαδηλωτών; Η κυβερνητική εκδοχή, στηριγμένη στην αδυσώπητη προπαγάνδα, θεωρεί ότι οι μουδιασμένες αντιδράσεις και η αφλογιστία των κινητοποιήσεων οφείλονται στο ότι ο κόσμος δείχνει κατανόηση, διότι συνειδητοποίησε δύο πράγματα: ότι η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και ότι η κυβέρνηση, που παρέλαβε χάος, έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία δίνοντας σκληρές μάχες σε όλα τα επίπεδα... και δημιούργησε αμέσως ένα ισχυρό άλλοθι για την κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα νομιμοποίησε στην κοινή συνείδηση οποιοδήποτε μέτρο ικανό και απαραίτητο για τη σωτηρία του τόπου...

Και ποιος να αρθρώσει πειστικό αντίλογο στα (δήθεν) συντριπτικά δεδομένα; Η απαξιωμένη ΝΔ, που και μόνο το όνομά της προκαλούσε αλλεργία; Η Αριστερά των δεδομένων αντιδράσεων; Πώς να πείσει μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό; Και πώς ν' ακουστούν όσοι λένε ότι υπήρχε άλλος δρόμος, πέραν του Μνημονίου και της τοκογλυφικής δανειακής στήριξης, όταν οι λέξεις τους έμοιαζαν με χαμένους βώλους σε ερημική παραλία; Ο κόσμος άρχισε να αμφισβητεί την κυβερνητική προπαγάνδα. Αλλά το ερώτημα παραμένει εδραίο: Τότε γιατί δεν ξεσηκώνεται;

Γιατί περιμένει και πάλι τις γενικές εκλογές για να υπενθυμίσει τιμωρητικά στους ψεύτες ότι τον εξαπάτησαν. Ο εθισμός αυτός δεν είναι άσχετος με τον συνολικό προσανατολισμό, τις επιλογές και τη συμπεριφορά της κοινωνίας τα τελευταία 15 χρόνια. Υπερίσχυσαν κατά καιρούς οι –θεμιτές βεβαίως– ατομικές προτεραιότητες έναντι της συλλογικότητας. Δεύτερον, ο κόσμος είχε κουραστεί από τις κορόνες των συνδικαλιστών, την ιδεολογική μετάλλαξη ορισμένων εξ αυτών, την α λα καρτ συμπεριφορά τους ανάλογα με το κομματικό τους πρόσημο, τις ελάχιστα ευφάνταστες κινητοποιήσεις και τον δογματικό χαρακτήρα ορισμένων αιτημάτων. Με δυο λόγια, δεν ένιωθε τους συνδικαλιστές δικούς της η κοινωνία. Ούτε καν εκείνους που βρίσκονται στην Αριστερά, παρά τη διαρκή εγρήγορση και την ανυπόκριτη συμπεριφορά τους. Προς τούτοις, το βαθύ σχίσμα στον συνδικαλιστικό χώρο, οι χωριστές κινητοποιήσεις και τα συναφή επιβάρυναν έτι μάλλον την εικόνα τους. Και τρίτον, ο κόσμος υφίσταται ένα ανηλεές οικονομικό μαστίγωμα, βιώνει τις συνέπειες του Μνημονίου, τρομοκρατημένος ανησυχεί έντονα για το μέλλον, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμη στο όριο. Οι επιπτώσεις είναι σαφείς (μαγαζιά κλείνουν, η ανεργία ογκούται, η φορολογία και τα χαράτσια γονατίζουν τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς), αλλά ο κόσμος δεν βρίσκεται στο «αμήν», διότι έχει ήδη μετέλθει κάθε μέσο για την έστω πρόσκαιρη σωτηρία του: Δεν βγαίνει, δεν αγοράζει, δεν μετακινείται όπως παλιά, περικόπτει απ' όπου μπορεί. Όμως αυτή η εν απογνώσει άμυνα θα δείξει σύντομα τις οριακές της δυνατότητες, όταν ο κόσμος φτάσει να κόψει ακόμη και το ψωμί, να κρυώνει γιατί δεν έχει λεφτά για πετρέλαιο, για να δώσει χαρτζιλίκι στα παιδιά του ή για να σώσει το σπίτι του που απειλείται με κατάσχεση... Όλα τούτα σημαίνουν ότι έτσι μορφοποιείται μια νέα κοινωνική συνείδηση, απαλλαγμένη από τους δυναστικούς εθισμούς του παρελθόντος...

Γιάννης Τριάντης


Ο/Η Ανώνυμος είπε... Μόνο που για την κατάσταση στη χώρα μας είμαστε υπεύθυνοι όλοι. Εμείς εκλέγουμε τους κυβερνήτες, εμείς ζητάμε το βόλεμα και το ρουσφέτι, εμείς δίνουμε το φακελάκι, εμάς χαρακτηρίζει ο "ωχ-αδελφισμός", εμάς και έλλειψη αγώνων για όλα όσα έγιναν στη νεότερη ιστορία μας. Η αδικαιολόγητη έπαρση του νεοέλληνα, η έλλειψη αγωγής και παιδείας ξεκινάει μέσα από την οικογένεια και το σχολείο, γι' αυτό έχουμε κακομαθημένα παιδιά. Συνδέσαμε την ποιότητα ζωής με το φαγοπότι και τη χλιδή, οπότε, αν και οι πολιτικοί μας συνετέλεσαν στην τωρινή κατάσταση, εμείς τους ακολουθήσαμε. Και το πιο τραγικό είναι ότι, μέχρι να ανακοινωθεί το "πού βρισκόμαστε", όλοι μας (πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις των σωστών - συνειδητών πολιτών) κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου, και για το μόνο που αγωνισθήκαμε είναι να πάρουμε κάποια αύξηση. Ας πορευτούμε, λοιπόν, έτσι όπως μας αξίζει. Ή, αν είμαστε αποφασισμένοι για κάτι καλύτερο, ας αγωνιστούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Τα λόγια δεν αρκούν, χρειάζονται πράξεις, θυσίες, αγώνες.


Ο κος. Δ. Ρίζος είπε... Οι πληγές που συνετέλεσαν στην κατάρρευση της Ελληνικής Οικονομίας δεν έχουν τελειωμό…

…Τώρα αποκαλύφθηκε η απίστευτη έκταση του σκανδάλου με τις συνταγογραφήσεις που στοίχισαν στο Ελληνικό Δημόσιο μόνο το 2009 πάνω από 8 δισ. ευρώ!!!
Τόσο ο σημερινός υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος όσο και η Λούκα Κατσέλη έφεραν στη δημοσιότητα απίστευτα στοιχεία…

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ η περίπτωση 20 γιατρών, που μόνο μέσα σε ένα μήνα χορήγησαν συνταγές ύψους 3,4 εκατομμυρίων ευρώ!
Ενας γιατρός του ΙΚΑ, μάλιστα, έγραψε συνταγή 290.000 ευρώ!!!

…Οπως επίσης αποκάλυψε ο κ. Λοβέρδος, διπλανά φαρμακεία είχαν τζίρο από συνταγές το ένα 100.000 ευρώ και το άλλο που ήταν στο κύκλωμα, 1,5 εκατ. ευρώ!..

*** ΜΙΑ άλλη πλευρά των σκανδάλων που πνίγουν τον χώρο της Υγείας είναι και η ρεμούλα στη λειτουργία των Νοσοκομείων.
Σύμφωνα πάλι με τα στοιχεία που έδωσε ο αρμόδιος υπουργός, ενώ υπάρχει τραγική έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού, οι διοικητές των Νοσοκομείων έχουν αποσπασμένες στα γραφεία τους πάνω από 20 νοσηλεύτριες ο καθένας!!!

*** ΜΕ αυτά και με άλλα πολλά η Δημόσια Υγεία φορτώνει την Ελλάδα με δισεκατομμύρια ευρώ!..

…Τα περισσότερα προϊόν απάτης!..

…ΑΝ προσθέσετε τώρα και το όργιο των Ασφαλιστικών Ταμείων με τους χιλιάδες συνταξιούχους – «μαϊμούδες», θα αντιληφθείτε πόσο μεγάλη είναι η πληγή για την Ελληνική Οικονομία…

Δ.Ρίζος - Αδ. Τύπος


Ο/Η Ανώνυμος είπε... Και στον ΟΣΕ ποιοι χρέωναν 70 βαγόνια, ενώ τα βαγόνια ήταν 100; Ποιοι έπαιρναν τα χρήματα για τα υπόλοιπα 30;


Ο/Η Ανώνυμος είπε... Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΓΙΑΥΤΟ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ, ΣΤΟ ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΤΟ ΛΑΟ ΜΑΣ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΟΛΙΤΗ - ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΠΟΛΙΤΗ.
ΕΤΣΙ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΧΤΙΖΟΥΝ ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ ΠΑΝΤΟΥ, ΣΕ ΒΟΥΝΑ, ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΕΣ, ΡΕΜΑΤΙΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΡΕΥΜΑ, ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΤΙΑΞΕΙ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΑ ΚΤΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥΣ. ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΘΥΤΕΣ ΚΑΙ ΘΥΜΑΤΑ ΜΑΖΙ.


Ο/Η Ανώνυμος είπε... Εκτός από τους υπουργούς, νομάρχες, δημάρχους κ.λπ. που σίγουρα κινούν τα νήματα, ας βοηθήσουμε όλοι μας. Πήγα στη Ρόδο διακοπές και πέρασα και για λίγο στη Μαρμαρίδα της Τουρκίας. Στη Ρόδο (που έχει τόσες ομορφιές, μνημεία, κάστρα και αρχαιότητες) "χτυπούσαν μύγες", ενώ η Μαρμαρίδα (χωρίς τις χάρες της Ρόδου) "βούλιαζε" από τους τουρίστες, αν και οι τιμές ήταν ίδιες (70 ευρώ, δίκλινο δωμάτιο με πρωινό). Γιατί, τότε; Απλώς, γιατί οι Ροδίτες (όχι οι έλληνες Υπουργοί, Νομάρχες, κ.λπ.) φέρονται βλακωδώς, ενώ οι Μαρμαρίτες έξυπνα. Παράδειγμα: Το ΚΤΕΛ Ρόδου έχει 12 δρομολόγια/μέρα για τη Λίνδο. Η απόσταση από Ρόδο είναι μόλις 50χλμ, αλλά το λεωφορείο πηγαίνει μέσα από όλα τα χωριά της διαδρομής και κάνει 2 ώρες να φτάσει. Οι επιβάτες πολλοί και όρθιοι, με τα παιδιά στην αγκαλιά. Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν και μερικά δρομολόγια κατευθείαν (εξπρές); Ποιος το κανονίζει αυτό; Η οργανωμένη πολιτεία ή οι ιδιοκτήτες του ΚΤΕΛ; Αντιθέτως, το αντίστοιχο ΚΤΕΛ της Μαρμαρίδας έχει λεωφορεία που σε πάνε κατευθείαν στα δικά τους αξιοθέατα (που είναι κάποιες ακρογιαλιές μόνο). Ας μην συνεχίσω για το "πώς;" τα λεωφορεία εξυπηρετούν το αεροδρόμιο Ρόδου, ούτε να αναφέρω για το επίπεδο εξυπηρέτησης (σέρβις) σε Ρόδο και Μαρμαρίδα. ΜΕ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ ΜΑΣ... ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ (ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΚΛΕΙΣΤΟΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΛΟΙΩΝ, ΕΜΠΟΔΙΣΗ ΑΠΟΒΙΒΑΣΗΣ, ΚΑΚΟ ΣΕΡΒΙΣ, ΚΛΕΨΙΕΣ ΤΑΞΙΤΖΙΔΩΝ, ΚΛΕΨΙΕΣ ΣΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΩΝ) ΚΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.


Ο/Η Ανώνυμος είπε... Νέο πρόστιμο, ύψους 343,7 εκατ. ευρώ, αναμένεται να επιβάλλει την Πέμπτη η Κομισιόν κατά της Ελλάδας, για αγροτικές ενισχύσεις της περιόδου 2004-2007, τις οποίες χαρακτηρίζει παράνομες. Το ύψος των πιθανών προστίµων που θα επιβληθούν στη χώρα τους επόµενους µήνες ίσως ανέλθει στο 1,3 δισ. ευρώ.

ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΩ ΣΤΗ ΝΟΥ-ΔΟΥ, ΘΑ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑ ΕΦΑΓΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΤΑ ΕΦΑΓΑΝ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ.


Ο/Η Ανώνυμος είπε... ΜΑ ΔΕΣΤΕ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΓΑΛΛΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ, ΙΣΛΑΝΔΙΑ, ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΚΛΠ. Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΑΡΩΣΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΦΑΓΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ Ή ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.


Σημείωση δική μας:

Όλα τα παραπάνω σχόλια, δια της παρούσας ανάρτησης, θα αποσταλλούν εντός ολίγου στην προσωπική ιστοσελίδα του πρωθυπουργού μας, κου. Γιώργου Παπανδρέου. Με την επισήμανση ότι ολόκληρος ο ελληνικός λαός αναγνωρίζει και εκτιμά τις υπεράνθρωπες προσπάθειές του, πλην όμως δεν δέχεται - δεν έχει την πολυτέλεια να δεχτεί - άλλα λάθη, παραλείψεις και γενικά τη συνέχιση αυτής της σήψης...

Greek Expresssssssssssssssss

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Από πολλές πιθανές και απίθανες μεριές μπορεί κανείς ν’ αγγίξει τη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που βιώνουμε εμείς, οι εύκολα ή δύσκολα επιβιώνοντες της φοβερής κρίσης. Μα, ας προσπαθήσουμε πάλι… Ίσως να μην έχουμε φτάσει στο απόλυτο τέλμα, στο σημείο ναδίρ. Ας ξαναδούμε τα πράγματα… Και, τι πειράζει άλλωστε, να προσθέσουμε ακόμα μία εκδοχή στο μικρό – ή για τους περισσότερους μεγάλο – αυτό δράμα;

Ήδη πέρασε ένας χρόνος, από την δι’ επισήμων χειλέων, δημόσια παραδοχή της διαφθοράς μας… Πρόσφατα, η κυβέρνησή μας υπό τον Γιώργο Παπανδρέου γιόρτασε τα πρώτα της γενέθλια. «Να τα τετραπλασιάσουμε!», ευχήθηκαν από καρδιάς οι εκατόν-εξήντα βουλευτές της. Ερήμην, πάντως, της πλειοψηφίας του λαού. Οι το πρότερον «σοσιαλιστές» και νυν «SOS, οι ληστές»! Μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο, πάγωμα και μείωση μισθών και συντάξεων, φόροι κι άλλοι φόροι, αλματώδης άνοδος του πληθωρισμού λόγω των συνεχών ανατιμήσεων, αύξηση της ανεργίας.

Μέσα σ’ έναν μόλις χρόνο, διαλύθηκε σχεδόν το ένα-τρίτο των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων. Βάζουν λουκέτο τα καταστήματα, το ένα μετά το άλλο. Οι περαστικοί στους εμπορικούς δρόμους μετρούν ενοικιαστήρια… «Εκείνο το μαγαζί στη γωνία, προχτές ήταν ανοιχτό», κάποιος επιμένει. Κατόπιν, μόνο οι διαφημιστικές αφίσες μένουν στο αδειανό κτίριο. Για μια συναυλία που θα γίνει τούτο τον μήνα, τον άλλο μήνα… Όλα συμβαίνουν τόσο ξαφνικά, ώστε πολλές ημερομηνίες εξακολουθούν να ισχύουν.

Αλήθεια όμως, πόσο διεφθαρμένοι είμαστε; Πόσο διεφθαρμένοι όλον τον προηγούμενο καιρό ήμασταν; «Κυβερνώ έναν διεφθαρμένο λαό», είπε ο πρωθυπουργός στο εξωτερικό. Οι ξένοι, επωφελήθηκαν: «Α, είστε διεφθαρμένοι», εξανέστησαν. Σάμπως εκείνοι δεν είναι… Αλλά, ποια είναι η κατάσταση; Μήπως οι παρελθούσες κυβερνήσεις, μας εξώθησαν εσκεμμένα στην παρανομία; Και, μάλιστα, σε ενός είδους ελεγχόμενη από τους κρατούντες παρανομία;

Πριν από τριάντα κοντά χρόνια, ο πεφωτισμένος – τρομάρα του και αιωνία του η μνήμη – Ανδρέας Παπανδρέου, πατέρας της τωρινής μας συμφοράς, ξεκίνησε δίχως να ρωτήσει, τον δανεισμό της Ελλάδας. Η χρυσόσκονη που περίσσευε από τις τότε πλούσιες συμφωνίες, σε μεγάλες κούτες παιδικών πανών ταξίδευε προς το Καστρί (έτσι λέει η φήμη, που ωστόσο δεν αποδείχτηκε στο ειδικό δικαστήριο), με τελικό αποδέκτη τον ίδιο και την οικογένειά του.

Επίσης, πάλι την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, άρχισαν οι αθρόοι διορισμοί στο δημόσιο. Των ενδόξως και υπερηφάνως εκείνη την εποχή αποκαλούμενων «πρασινοφρουρών». Στρατιές από δαύτους. Κι όχι μόνο! Εισπράτταμε επιχορηγήσεις εκατομμυρίων από την Ε.Ο.Κ., μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση, για την βελτίωση της αγροτικής μας βιομηχανίας και το Κράτος (το άμωμο, το μη διεφθαρμένο κ.λπ.) τις μοίραζε σε αγροτικές αποζημιώσεις επί ψευδών βεβαιώσεων ζημιών. Παραδείγματος χάρη, «ψόφησαν δέκα πρόβατα στο μαντρί σου; Γράψε ότι ψόφησαν εκατό και πάρε παραπάνω χρήματα, αρκεί να μας ψηφίσεις στις Εκλογές». Έτσι, εξανέμιζαν συστηματικά τα χρήματα των «κουτόφραγκων», ενώ για ανάπτυξη ούτε λόγος…

Μα, δημιουργώντας ατελείωτες ορδές δημοσίων υπαλλήλων, δημιουργείς ταυτόχρονα γραφειοκρατία και αναξιοκρατία. Η γραφειοκρατία και η αναξιοκρατία με τη σειρά τους φέρνουν δωροδοκία-δωροληψία, αήθεις και «κάτω από το τραπέζι» πελατειακές σχέσεις με τους συναλλασσόμενους, αδικίες και ανισότητες σ’ ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό. Οι αδικίες και οι ανισότητες ωθούν στη συνέχεια τους πολίτες – ως επιτηδευματίες φυσικά – να αδικήσουν, να παρανομήσουν, προκειμένου να μην αδικηθούν από τους άδικους νόμους, οι οποίοι συνάμα όλο και πιο άδικοι γίνονταν, έχοντας υπεισέλθει στον φαύλο κύκλο της αναποτελεσματικότητας και άρα απαιτούνταν «ισχυροποίησή» τους. Στο τέλος, οι νομοταγείς πολίτες εξαθλιώνονταν όλο και πιο πολύ, ώσπου τελικά είτε «νέρωναν το κρασί τους» είτε κατέληγαν στο δρόμο.

Οι επόμενες, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, κυβερνήσεις, συνέχισαν το ίδιο τροπάριο. Και ιδού, το εξωτερικό χρέος της χώρας μας, μες στις δεκαετίες διογκώθηκε! Και ιδού, η εθνική μας ανεξαρτησία, καταρρακώθηκε! Πριν από λίγες ημέρες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης παραδέχθηκε εν ψυχρώ στην τηλεόραση: «Έβλεπα ως πρωθυπουργός το ύψος του χρέους μας και έτρεμα»… Και ήταν πρωθυπουργός το 1992. Όταν ακόμα η κατσαρίδα του χρέους δεν είχε μεγαλώσει ίσαμε το εκατόν-σαράντα τοις εκατό του φετινού μας προϋπολογισμού! Δεν είχε δηλαδή φτάσει ή, μάλλον, δεν είχε ξεπεράσει το ταβάνι.

Επί Σημίτη αλλά και επί πρώτης θητείας του Κώστα Καραμανλή, προετοιμάσαμε και εκτελέσαμε λαμπρούς Ολυμπιακούς Αγώνες στηριζόμενοι σε ξένα πόδια. Ως το τέλος της θητείας του Κώστα Καραμανλή – ο οποίος, σημειωτέον, έκλεισε το μαγαζί που άνοιξε ο θείος του – κιχ δεν ακούσαμε για δανεικά… Το πελατειακό κράτος είχε φτάσει στον κολοφώνα του, η διαφθορά στο ζενίθ, ενώ την ίδια στιγμή οι γαλάζιοι πολιτικοί ταγοί, ευθαρσώς διατυμπάνιζαν ότι «δεν μας άγγιξε η κρίση». Ότι, «εδώ στην Ελλάδα περνάμε την κρίση απ’ την απέξω». Και τι ειρωνεία! Ήμασταν βουτηγμένοι στην κρίση απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια.

Και ερχόμαστε στο σήμερα… Άλλη κατάντια, άλλα εμπριμέ. Πρώτον, υπάρχουν δύο νέα. Ένα καλό και ένα κακό. Ας αρχίσουμε απ’ το καλό νέο: Περιορίζεται η σαπίλα στους δημόσιους οργανισμούς. Οι πλεονάζοντες υπάλληλοι λίγο-λίγο απολύονται ή συνταξιοδοτούνται, οι αργόμισθοι ελέγχονται και επαναπροσδιορίζεται ο ρόλος τους. Μειώνονται τα κρατικά έξοδα και οι δαπάνες. Σταματούν, απ’ ό,τι φαίνεται τουλάχιστον, οι προσλήψεις «ημετέρων». Οι προβληματικές Δ.Ε.Κ.Ο. και άλλοι οργανισμοί εξυγιαίνονται – όπως έστω εξυγιαίνονται. Καταπολεμάται η φοροδιαφυγή, άλλη πληγή κι αυτή. Όμως, το κακό νέο που ακολουθεί, ουσιαστικά ακυρώνει το καλό, λειτουργώντας σαν το ανέκδοτο με τον αράπη: «Η δική μου επιθυμία είναι να ξανακάνεις όλους τους προηγούμενους, μαύρους»! (Οι προηγούμενοι – για να θυμηθούμε το ανέκδοτο – ήταν μαύροι που είχαν ζητήσει ένας-ένας απ’ το ξωτικό να τους κάνει λευκούς).

Το κακό λοιπόν νέο είναι το εξής: Οι μισθοί και οι συντάξεις, εκτός του ότι ούτως ή άλλως είναι «της πείνας», παραμένουν αυστηρά καθηλωμένοι. Ταυτόχρονα, τα διάφορα πρώτης ανάγκης καταναλωτικά αγαθά στα ράφια των σούπερ-μάρκετ, ακριβαίνουν βδομάδα με τη βδομάδα ή και κάθε μέρα ακόμα. Τώρα ακριβαίνουν και τα τιμολόγια της Δ.Ε.Η. Από πιο νωρίς ακρίβυνε το πετρέλαιο θέρμανσης, που προμηθεύονται οι πολίτες για ν’ αντιμετωπίσουν τον χειμώνα. Και πώς να πας στη Δ.Ε.Η. και να πεις «είμαι άνεργος, επιθυμώ μειωμένες τιμές», όταν στο σπίτι σου έχουν μαζευτεί η αδερφή σου με τα ανήλικα παιδιά της και η μάνα σου με την πενιχρή σύνταξή της; Η κατανάλωση στη Δ.Ε.Η., σε αυτή την περίπτωση, ασφαλώς ξεπερνά τις χίλιες κιλοβατώρες που είναι το όριο, με τόσα άτομα στο σπίτι… Σε λίγο καιρό, θα δούμε οικογένειες – πατέρα, μητέρα, παιδιά – με τις βαλίτσες τους στο χέρι, να περιφέρονται στα πεζοδρόμια. Έξωση, έξωση, έξωση… Οέεε, οέεε, σειρήνες ηχούνε στη λεωφόρο!

Πού είναι το επίδομα θέρμανσης; Πού είναι η επιδότηση του ενοικίου; Πού είναι τα δώρα των Χριστουγέννων, του Πάσχα, του καλοκαιριού, με τα οποία οι πιο αδύναμοι πληρώνανε τα χρέη τους; Πείνα και μιζέρια, παντού. Οι άνθρωποι κοιτάζουν πλέον τις βιτρίνες. Δεν ψωνίζουν. «Ωραίο αυτό το ποδήλατο, αλλά κοστίζει πάνω από διακόσια ευρώ… Όταν θα έχω θα το αγοράσω»… Θα έχει όμως ποτέ; Αγωνία… Ανασφάλεια… Και να πεις ότι θα τα καταφέρουμε και θα βγει η χώρα από την κρίση; Χαλάλι τα δύο, τα τρία ή τα τέσσερα χρόνια. Μα, ήδη μιλάνε για νέο Μνημόνιο. Ως το 2020! Αντίο, χαρά της μικρής ζωής!... Κάποιοι δεν θα ζούμε ως τότε…

Βιάστηκαν πολύ για να υπογράψουν το Μνημόνιο. Εκείνες τις μέρες, η τέφρα του ηφαιστείου της Φινλανδίας δεν επέτρεπε τις πτήσεις. Κι οι τροϊκανοί ήρθαν οδικώς στην Ελλάδα με τα χαρτιά τους και τα κιτάπια τους προς υπογραφή. Έδειχναν ανυπόμονοι, ήταν ανυπόμονοι!... Φοβόντουσαν μην το μετανιώσουμε. Μήπως βρούμε καμιά άλλη λύση. Λύσεις υπήρχαν, ο φοβισμένος πρωθυπουργός μας δεν τις έβλεπε. Άραγε, τι θα αποδειχτεί καλύτερο; Η τρομερή εξαθλίωση του λαού μας ή η επιστροφή στη δραχμή; Ωστόσο, δεν μιλάμε για επιστροφή της δραχμής, παρά μόνο σαν ακραίο και αποφευκτέο μέτρο. Μιλάμε για:

- Φορολόγηση των Τραπεζών υπό μορφή έκτακτης εισφοράς και με μελλοντική ισχυρή ανταπόδοση εάν και εφόσον ορθοποδήσουμε.
- Φορολόγηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας, ωσαύτως με τους άνω όρους.
- Άμεση δημιουργία και ανάπτυξη βαριών βιομηχανιών υπό τον άμεσο έλεγχο του Κράτους (π.χ. κρατική αυτοκινητοβιομηχανία με την τεχνολογική αρωγή ξένων κατασκευαστών προσφέροντάς τους μεταχρονολογημένα πλην ικανοποιητικά ανταλλάγματα επί των καθαρών κερδών).
- Έκδοση μακροχρόνιων Ομολόγων του Δημοσίου που να μπορούν να τα προμηθευτούν οι απλοί πολίτες (οι οποίοι έτσι γίνονται αυτόματα δανειστές του Δημοσίου) και σε ορισμένες συναλλαγές, τα εν λόγω Ομόλογα να υποκαθιστούν τα ευρώ, δίχως να απαιτείται η συγκατάθεση των συναλλασσόμενων.
- Εκποίηση ανεκμετάλλευτης εδαφικής περιουσίας του Κράτους (π.χ. πώληση νησιών υπό απαράβατες προϋποθέσεις και με αυστηρό χρονοδιάγραμμα λήξης και επαναφοράς στην προτέρα κρατική ιδιοκτησία) σε εγχώριους αγοραστές.

Ω, αν γίνονταν όλα τούτα, το Κράτος θα συσσώρευε σημαντικό πλούτο στα θησαυροφυλάκιά του, αποπληρώνοντας εν τέλει τα χρέη του, δίχως ν’ αγγίξει ούτε μια τρίχα από τους πολίτες. Και πόσα περισσότερα, που δεν τα σκεφτήκαμε εμείς στον περιορισμένο χρόνο του παρόντος άρθρου… Κι ούτε θα βλέπαμε τις εκπομπές στην τηλεόραση, «Μάστερ Σεφ», «Τοπ Σεφ», «Το κουτάλι», «Κάτι ψήνεται», «Εφιάλτης στην κουζίνα» κ.ο.κ., να μας τρέχουν τα σάλια, ενώ και το ψυγείο μας είναι άδειο, και το στομάχι μας οικτρά ταλαιπωρημένο με τα φτηνόφαγα…

Greek Expresssssssssssssssss

Μια ιδιαίτερα σημαντική πρόταση «έπεσε στο τραπέζι» των συνομιλιών μεταξύ του Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του Κινέζου ομόλογού του, Ουέν Τζιαμπάο, κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του τελευταίου, πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα: Να δημιουργηθεί μια διεθνής ένωση, μια κοινότητα όλων των χωρών που έλκουν την καταγωγή τους από εξέχοντες προγόνους και χάριν τούτης της ξεχωριστής εύνοιας, έχουν να επιδείξουν έναν μεγάλο και λαμπρό αρχαίο πολιτισμό.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο, πώς οι προαναφερθέντες πολυάσχολοι ηγέτες κατόρθωσαν να ενσωματώσουν τούτο το θέμα ανάμεσα στα χίλια άλλα πολύ πιο πεζά – πλην ωφέλιμα κατά το μέτρο ή την πρακτική τους – και πιο χειροπιαστά, με τα οποία καταπιάστηκαν καταλήγοντας σε αμφοτερόπλευρα επωφελείς συμφωνίες για Ελλάδα και Κίνα. Σε καιρό, μάλιστα, πιεστικό και αμείλικτο, καθόσον η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση, δαμόκλεια σπάθη επιφέρεται επί των κεφαλών, και των ιδίων, και ημών των δύο λαών.

Ορισμένα προβλήματα, προκειμένου να επιτευχθεί η τέτοιου υψηλού πολιτισμικού είδους ένωση χωρών, θα ήταν ευχής έργο να ξεπεραστούν εύκολα προκειμένου να προχωρήσει τάχιστα η υλοποίηση αυτού του φιλόδοξου, σχεδόν ονειρικού σχεδίου, αλλά φοβούμαστε ότι μάλλον θα ξεπεραστούν κατά συγκατάβαση εύκολα, ενώ σε κάποιες λίγες περιπτώσεις δύσκολα και πιθανόν όχι «αναίμακτα». Θα αναφέρουμε (ελλιπώς) τα εξής:

- Πώς, με ποια αμετακίνητα κριτήρια, θα διαχωριστούν οι χώρες με αρχαίο πολιτισμό από τις χώρες δίχως αρχαίο πολιτισμό; Π.χ., θα μπορούσαν οι Aboriginals της Ωκεανίας να συμμετέχουν, εφόσον επιμένουν ότι ζούσαν πολύ πιο πολιτισμένα, πολύ πιο κοντά στη φύση, σε σχέση με τους «εισβολείς» Άγγλους και τους πάσης άλλης εθνικότητας ξενόφερτους πληθυσμούς, οι οποίοι όψιμα ονομάστηκαν «Αυστραλοί»; Ως γνωστό, οι Aboriginals (οι της «κλεμμένης γενεάς» κυρίως) κυκλοφορούν στο δρόμο δηλώνοντας ανοιχτά ενώπιον των άλλων ότι, «εγώ είμαι Αυστραλός, όχι εσύ» και είναι πολύ υπερήφανοι για τον αρχαίο πολιτισμό τους.

- Πώς, και από ποιους, θα εκπροσωπηθούν στην εν λόγω ένωση χωρών με αρχαίο πολιτισμό, σημαντικοί αρχαίοι πολιτισμοί, των οποίων έχουν εκλείψει οι απόγονοι; Π.χ. οι Ίνκας; Στην παρούσα κατηγορία εντάσσονται επίσης και άλλοι παρόμοιοι πολιτισμοί, που έχουν «κρυφοεκλείψει», όπως επί παραδείγματι οι Αρχαίοι Πέρσες. (Ας μην επεκταθούμε τώρα και δυσαρεστήσουμε τους φίλους Άραβες).

- Ποιος θα είναι ο ρόλος μιας τέτοιας ένωσης χωρών; Θα είναι καθαρά πολιτιστικός; Μήπως, και εκπολιτιστικός; Θα εμπεριέχει κοινωνικές προεκτάσεις; Θα εμφιλοχωρήσουν πολιτικές, οικονομικές ή στρατιωτικές βλέψεις; Θα διακινούνται ιδεολογίες κατά το συμφέρον ορισμένων επιμέρους καθεστώτων επικρατούντων σε ενταγμένες χώρες-μέλη, επιδιώκοντας εν μέσω σφοδρών συγκρούσεων – διαφευγουσών της πνευματικής αντιπαράθεσης – την επικράτηση του/των ισχυροτέρου/ων, σε μια φθοροποιά και ολέθρια προσπάθεια επιβολής απόψεων-θέσεων-πολιτικών-εξουσίας τρόπον τινά, στους ασθενέστερους;

Οπωσδήποτε, θα εμφανιστούν και περαιτέρω προβλήματα, στην πορεία. Ωστόσο, αξίζει τον κόπο ανεπιφύλακτα, να γίνουν θετικά βήματα προς την κατεύθυνση αυτή και, τελικά, οι διαθέτοντες σημαντικό αρχαίο πολιτισμό να αποδείξουν ότι είναι αντάξιοι των προγόνων τους συνεργαζόμενοι αγαστά μεταξύ τους. Το όλο εγχείρημα, είμαστε πεπεισμένοι, ότι θα βγει σε καλό και θα δικαιώσει ιστορικά τους εμπνευστές του. Καλή αρχή, λοιπόν. Καλή μας επιτυχία. «Ο τόπος κατάλληλος και ο καιρός», όπως θα έλεγε κι ο Κώστας Καρυωτάκης για μια άλλη …«θυσία». Ας γίνει…

Greek Expresssssssssssssssss