Greek Express

Εκατομμύρια άνθρωποι σ'όλο τον κόσμο ανταποκρίθηκαν στο μήνυμα του Χαλίλ Γκιμπράν. Ο Γκιμπράν ήξερε να γράφει αιώνιες αλήθειες με τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να νοιώθει ότι περιδιαβάζει σ' ένα ήσυχο δάσος ή λούζεται σ' ένα δροσερό ποταμάκι ηρεμεί την ψυχή. Αλλά ήξερε να γράφει και με τον πυρσό και να καίει σαν φωτιά. (Από το επίσημο promotion του βιβλίου «Ο Κήπος του Προφήτη»).

Ένα απόσπασμα από αυτό το βιβλίο, μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα, καθώς αποδεικνύεται ιδιαίτερα διαφωτιστικό για την εποχή μας. Δείτε τι έγραψε ο άνθρωπος:

«Το έθνος να λυπάστε αν ένδυμα φορεί που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

»Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

»Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».

Από εμάς, ουδέν άλλο σχόλιο...

Greek Expresssssssssssssssss

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης

Στη Λέσχη των Αεροστατικών, του Μπάρμπα Συνετού και του Φιλ Έβανς, τρικυμιώδης ήταν η Συνεδρίαση! Το ερώτημα: «Πού θα βάλουμε την έλικα· μπροστά ή πίσω;», βασάνιζε, φανάτιζε και δίχαζε τα μέλη. Άλλοι φωνάζανε «μπροστά» κι άλλοι επέμεναν «πίσω»… Ήρθε τότε η σειρά του Μπάρμπα Συνετού, του Προέδρου της Λέσχης, να μιλήσει. Και είπε ο Μπάρμπα Συνετός: «Η λύση, αξιότιμοι κυρίες και κύριοι Αεροστατικοί, είναι απλή: Να βάλουμε δύο έλικες, τη μία μπροστά και την άλλη πίσω»… Εκείνη τη στιγμή, άνοιξε η πόρτα κι όρμησε μέσα οπλισμένος με δυο πιστόλια ο Ροβήρος…

Αυτά συνέβαιναν περίπου ενάμιση αιώνα πριν, στον παραμυθένιο – μα και τόσο αληθινό – κόσμο του Ιουλίου Βερν, στο μυθιστόρημά του: «Ροβήρος ο Κατακτητής». Σήμερα, το ερώτημα προβάλλει παρόμοιο: «Ευρώ ή Δραχμή»; Και η απάντηση που εμείς θα δώσουμε, κι αυτή παρόμοια: «Και τα δύο»… Δεν είναι, ωστόσο, το ίδιο απλό. Μήπως πάντως εκείνο ήταν; Χρειάζονταν δύο μηχανές, πράγμα που σήμαινε βάρος… Και το πρόσθετο βάρος σ’ ένα αερόστατο μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Επίσης, και η Δραχμή για την Ελλάδα, μπορεί εξίσου να αποβεί μοιραία. Ω, πόσο λυπάμαι τον Φρικολέν…

Ο Φρικολέν δεν ήταν αλαφροΐσκιωτος. Οι σκιές, στο κατόπι τους, πράγματι υπήρχαν… Όπως υπάρχει και ο πόλεμος, ο οικονομικός πόλεμος της Μέρκελ και του Σαρκοζί. Σφυρίζει πάνω απ’ τα κεφάλια όλων μας· μαίνεται… Φαίνεται πως πάντα θα υπάρχουνε οι σκιές, όποτε κι αν ζήσεις.

Για ας δούμε, όμως! Ποιοι λένε ότι δεν γίνεται; Ποιοι ισχυρίζονται έτσι; Μία συμβίωση του Ευρώ και της Δραχμής (υπό συγκεκριμένες βέβαια και αυστηρές προϋποθέσεις) ενδέχεται να είναι απόλυτα εφικτή. Ο Α΄ πολίτης, π.χ., έχει ένα αγροτεμάχιο 700 τ.μ. (για οικόπεδο το είχε αγοράσει ελπίζοντας κάποτε να μπει στο σχέδιο πόλης, πράγμα που δεν έγινε, προς το παρόν τουλάχιστον). Αυτός, λοιπόν, ο Α΄ πολίτης, ξαφνικά μένει άνεργος και αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας… Τι κάνει; Πηγαίνει και καλλιεργεί το μικρό αυτό αγροτεμάχιό του. Τι πιο λογικό; «Η γης είναι πλούτος», λέγανε οι παλαιοί…

Στη συνέχεια, ο Α΄ πολίτης, στήνει έναν «πάγκο» στην εμπατή, για να πουλά τα περισσευούμενα… Ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, πατάτες κι όσα άλλα αγαθά με το μεράκι του, μα και με τον ιδρώτα του, παράγει… Δεν είναι πολλά που μπορεί να παράγει και άρα άξια λόγου προς φορολόγηση. Για να ήταν άξια λόγου προς φορολόγηση με τα μόλις 700 τ.μ. του, θα έπρεπε ν’ αφήσει τα κοκαλάκια του. Να μη στέκεται λεπτό και πάλι το αποτέλεσμα δύσκολα θα τον δικαίωνε… Συν ότι, για να ασκείς ένα τέτοιο επάγγελμα απαιτούνται ένσημα, τεκμήρια κι ένα σωρό διεκπεραιώσεις…

Έλα όμως που ο Α΄ πολίτης, έχει ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο το κράτος τού το στερεί; Το δικαίωμα να διαθέτει το περίσσευμά του στον συνάνθρωπό του, έναντι έστω υποτυπώδους αμοιβής… Το κράτος τού στερεί αυτό το δικαίωμα, βάζοντάς του φόρους δυσβάσταχτους, εξωθώντας τον στην υπερκαλλιέργεια κι εξουθενώνοντας εντέλει και αυτόν σωματικά-ψυχικά, και την ασήμαντη σε έκταση γη του (λόγω φυσικά της υπερκαλλιέργειας)… Σήμερα, ο Α΄ πολίτης – και είναι πολλοί εκείνοι – καταφεύγει στην παρανομία. Μήτε αποδείξεις κόβει, μήτε δηλώσεις υποβάλλει…

Μα, αν ήταν νόμιμος; Κι αν, αντί να πληρώνεται σε ευρώ, πληρωνότανε σε δραχμές; Δραχμές, των οποίων η εμπορική ισοτίμια να είναι 1:1 σε σχέση με το ευρώ; Δραχμές, επίσης, των οποίων η ισχύς να περιορίζεται μόνο για εντός των συνόρων χρήσεις και με την ένδειξη: «Για αποφυγή της ανέχειας και για ανθρωπιστικούς λόγους»… Τι θα γινόταν τότε;

Οι Τράπεζες θα δέχονταν τις δραχμές εξαργυρώνοντάς τες σε ευρώ, αλλά παρακρατώντας – ναι, καλά ακούσατε – το 50% της εμπορικής τους αξίας. Δηλαδή, μόνο η εμπορική ισοτιμία τους θα είναι 1:1. Η τραπεζική ισοτιμία τους κατά την εξαργύρωση, θα είναι 0,5:1. Αμέσως λοιπόν, έχουμε φορολόγηση της εργασίας, αρκεί ο κάτοχος να επιθυμήσει την εξαργύρωση σε ευρώ. Αν όχι, χρησιμοποιεί τις δραχμές του για εμπορική χρήση, σε παρόμοιες με τη δική του εταιρίες κ.λπ., οι οποίες παρόμοια πληρώνονται σε δραχμές… Αν απορείτε τώρα πού θα χρησιμοποιεί τις δραχμές του, ιδού ενδεικτικά:

1. Φτιάχνει το δικό του ιστολόγιο, ιστότοπο, ιστοσελίδα… (Ο Β΄ πολίτης φτιάχνει ιστολόγια, ιστότοπους, ιστοσελίδες. Αλλά είναι τόσο περιορισμένο το πελατολόγιό του, τόσο μηδαμινά τα κέρδη του, που ζητά για ανθρωπιστικούς λόγους να υπαχθεί στο «δραχμικό σύστημα του κράτους». Διότι είναι φτωχός και άνεργος κι αυτός).
2. Αγοράζει προϊόντα από άλλα μποστάνια σαν το δικό του, τα οποία παράγουν διαφορετικά προϊόντα, κι έτσι συμπληρώνει τη διατροφή του ιδίου και της οικογένειάς του.
3. Ψωνίζει σε μικρές πλανόδιες επιχειρήσεις υψηλού ρίσκου… (Ο Γ΄ πολίτης είναι ποιητής… Ταυτόχρονα άνεργος και φτωχός. Σκέφτεται λοιπόν να αγοράσει πηλό και ξύλινα κάδρα. Πάνω στον πηλό χαράσσει τα ποιήματά του και ψήνει κατόπιν το κεραμικό αυτό πλακίδιο στο φούρνο του σπιτιού του (!). Μόλις κρυώσει, το βιδώνει πάνω στο ξύλινο κάδρο και βγαίνει να το πουλήσει… Πηγαίνει στο Σύνταγμα, στους «Αγανακτισμένους» και πουλά ποιήματα επαναστατικού περιεχομένου, τον βρίσκουμε στις λαϊκές αγορές, να πουλά ερωτικά ποιήματα και σε χίλιες-δυο άλλες μεριές… Και αυτός υπάγεται στο «δραχμικό σύστημα του κράτους).
4. Πληρώνει – κατά ένα ποσοστό κι όχι στο σύνολό τους – τους λογαριασμούς του σε νερό, τηλέφωνο, ρεύμα κ.λπ. (Το κράτος, για ανθρωπιστικούς λόγους μπορεί να το δεχτεί αυτό, και να μην κάνει τις εκπτώσεις που σήμερα κάνει σε ορισμένες ομάδες του πληθυσμού. Εκπτώσεις που για να τις «πιάσεις» πρέπει να είσαι κυριολεκτικά του θανατά… Τέτοιες προϋποθέσεις, δυστυχώς, βάζουνε τα «σαΐνια»)…
5. Ψωνίζει στο νέο κατάστημα που άνοιξε στη γειτονιά του και δεν έχει συμπληρώσει ένα (1) έτος λειτουργίας. (Ο Δ΄ πολίτης θέλει να ανοίξει κατάστημα, αλλά φοβάται πως μπορεί να μην πάει καλά. Κάνει αίτηση να υπαχθεί στο δραχμικό σύστημα και για ένα (1) έτος λειτουργεί με δραχμές… Πληρώνει τα νοίκια του σε δραχμές – τις οποίες ο λαμβάνων ιδιοκτήτης είτε μπορεί να εξαργυρώσει στην Τράπεζα λαμβάνοντας το αριθμητικό 50% σε ευρώ, είτε να χρησιμοποιήσει ωσαύτως – και γενικά, ο Δ΄ πολίτης αποφεύγει κατ’ αυτόν τον τρόπο το συνολικό ρίσκο… Μετά την παρέλευση του ενός (1) έτους, βγαίνει αυτοδίκαια από το δραχμικό σύστημα και συνεχίζει σε ευρώ ή …κλείνει το κατάστημα με μικρότερες ζημίες)…

Είναι πολλά, είναι αμέτρητα τα παραδείγματα που θα μπορούσε κανείς να παραθέσει… Κι αν οι Ευρωπαίοι Εταίροι μας, μάς ρωτούσαν: «Τι κάνετε εκεί;», θα απαντούσαμε εύκολα και ανθρώπινα: «Πρόκειται για μέτρα κατά της φτώχειας. Για ανθρωπιστική δράση του κράτους μας, η οποία δράση περιορίζεται αυστηρά και μόνο στο εσωτερικό και δεν σας αφορά»… Πολλοί θα έσπευδαν να υιοθετήσουν παρόμοιες μεθόδους. Πολλοί θα καλυτέρευαν το δικό μας σύστημα. Ή θα το προσάρμοζαν στις δικές τους ανάγκες. Και τότε, ίσως μια πόρτα θ’ ανοίξει. Και θα μπει μέσα φουριόζος ο Ροβήρος…

Ο Ροβήρος που διαβάζαμε παιδιά… Όμως, αντί να κραδαίνει πιστόλια, θα σηκώσει τα δυο του χέρια για να μας αγκαλιάσει. «Επιτέλους, γινήκατε άνθρωποι», θα πει με τη βραχνή φωνή του Ιουλίου Βερν. Και στα μάτια του θα τρέχουν δάκρυα…

Greek Expresssssssssssssssss